emo om emo

medianeuten deel 2

Emo-krantenartikels schrijven is wellicht eenvoudig voor wie de pen meester kan. En ze trekken meteen de aandacht van de meeste lezers. Artikels over spraakmakende rechtszaken ook. En je hoeft ook al geen research te doen. Dik in de sjakosj, en het emo-gehalte is in één of andere gedaante vaak niet ver weg. Zou het daardoor zijn dat juridisch nieuws het zo goed doet in onze kranten en grote nieuwsshows die moeten doorgaan voor journaals?

En die emo-trant wordt soms wel gortig. Neem nu de zaak Wiske uit Wichelen, dat oud mens dat nu het hoofdpersonnage is in een Gentse assisenzaak. Maandag in mijn krant: ''De mensen gaan dat toch niet allemaal te weten komen', vroeg de 79-jarige beschuldigde nadat ze haar leven met haar man beschreven had.': Een artikel waarin het emo niet ver weg is, om het cynisch-ironisch te zeggen. En terecht: kennelijk een moegetergd oud mensje dat dit op haar leeftijd moet meemaken. En dan nog die typische zorg: 'wat zullen de mensen wel zeggen', die maakt het dan nog wat extra herkenbaar. Wie zich hierin niet kan inleven is een onmens, de journalist is goede, sympathieke, meelevende gast.

En dan zou je denken: Ok, het verhaal is gebracht. Voor de journalist was het een mooi en gemakkelijk stuk, en hij leefde écht mee met die dame. Tarara! Daags nadien werd haar verhaal verder gebracht. De dweil moet kennelijk tot de laatste druppel uitgewrongen worden. Een verhaal vol medeleven met dat mens? Een geschenk uit de hemel, dat is ze ja, voor die journalist! Ik voelde me serieus bij 'de buck' gezet!

En ja, allen doen ze er aan mee. Ook op het tv-journaal zag ik het verhaal ... uitgebreid.