Black Heart Rebellion

Zaterdag in mijn oude vertrouwde jeugdhuis nog eens the Black Heart Rebellion gezien. Een groep waar een aantal kennissen in spelen, maar waar ik een dubbel gevoel bij heb. Enerzijds zit er al het mooie in van de typische duyster-muziek (op basis van het bejubelde stubruprogramma - spek naar mijn bek); anderzijds verprutsen ze het, naar mijn mening, doordat ze er via de vocals een hardcoretouch aan toevoegen. Zonde, als je het mij vraagt. Tegelijk schijnen ze echt wel goed te zijn in het genre. Dus toch een groep om trots op te zijn. Liefhebbers van Duystermuziek en hardcore, check dus the Black Heart Rebellion.

'Het Eiland'-gevoel

Drie maal 'het eilandgevoel' vandaag op het werk, en dat was tegelijk de eerste drie keer.

Woensdagmiddag, bijna het veertiende uur vandaag, we moeten dringend op zoek naar het auditorium op het tweede verdiep. We zijn met een mooie bende, en volgen de collega die zegt te weten waar we heen moeten, maar lopen verkeerd. Blijkbaar waren we op 't eerste. Maar zei hij, 'de x-y-coördinaten kloppen toch' (ja hoor, ik hoor je het al denken, de man is informatieker).
Tweede poging dus, op het tweede (!) verdiep, zelfde x-y-coördinaten, en ... terug fout!
Dan op goed geluk een andere weg nemen, zonder geleuter over x-y-coördinaten, en ... raak!
Deze scène deed me denken op de 'Het Eiland'-scène waarin allen zich naar de baas haastten. Plots deed een sympathieke collega me daarbij denken aan 'Sammy Tanghe', maar gelukkig kreeg ik dat vermetel gedacht snel uit m'n kop!

Woensdagmiddag, ongeveer het vijftiende uur van de dag. Midden in een slecht gemaakte presentatie zoals alleen ICT'ers die slecht kunnen maken. Overvolle slides, veel blabla, slecht gekozen jargon, geen focus. Tijdverlies en stom geleuter: weer 'Het Eiland'? Nog niet echt, het naast elkaar discussiëren moest nog beginnen!

Woensdagmiddag, het zestiende uur van de dag. Mijn chef, met wie ik tegenwoordig een cockpit deel (dat komt er van als iedereen een vaste plek neemt - en mijn chef zou ongetwijfeld wel liever de nieuwe vrouwelijke collega voor zich hebben - ik ook, trouwens ;-), doch dit alles uiteraard geheel terzijde ) ... Dus mijn chef, met wie ik tegenwoordig een cockpit deel, ... wel die, die geeft een collega een simpele opdracht.
Maar de boodschap - kun je het al raden? - die komt klaarblijkelijk niet over. Volgt een ongelooflijke miscommunicatie: schrijf wat uitleg bij die ... - ik heb nog nooit zo'n secretaressewerk moeten doen - neen, gewoon een samenvatting - 'k heb nu nog nooit zoiets moeten doen - ik vraag gewoon een managementsrésumé - ... blablablablabla blabla blablabla blablablabla blablablabla blablablablabla blablavblablabla blablablabla blablablablabla
(stomweg verkeerd begrepen, en eens de communicatie verstoord is, krijg je die niet meer goed, wat je ook probeert - Het Eiland?).

Sorry collega's, ik probeerde toch niet al te sterk te tonen hoe grappig ik de situatie vond ...

Dichter bij huis

En nu de toon helemaal gezet is, als er één Belgisch landschap is dat me echt kan bekoren, dan zijn het wel de Hoge Venen. Het is tegelijk wild, en toch volop getekend door menselijk ingrijpen. Het is verlaten, en toch vlakbij. En vooral, het is moeilijk te vatten.

Mallnitz

En nu ik het toch over herinneringen heb, één reisbestemming zal me altijd bijblijven: Mallnitz, in de Karinthische Alpen, midden in natuurgebied. Het was de eerste keer dat we naar de bergen reisden. Ik was toen een tiental jaar, en, waarschijnlijk doordat we sindsdien nooit meer naar het 'hooggebergte' gingen, is de herinnering wellicht mooier dan het in feite is/was. Niettemin ga ik er ongetwijfeld ooit terug heen, hoewel mijn vriendin geen liefhebber van wandelingen is.


www.mallnitz.at

rodewijnkaarting

't Is weer de tijd van 't jaar. De muur in't café van mijn ouders hangt weer vol met affiches voor kaartingen allerhande: krakeelkaarting, boterkaarting, handdoekenkaarting, groenterkaarting, vleeskaarting, kotelettenkaarting, ... Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat een kaarting voor. Maar de kaarters, die laten het afweten. Doorgaans komt men er gewoon de prijzen afhalen, maar wordt er niet gekaart. Toen mijn ouders een tiental jaar terug café begonnen te houden was dit wel enigzins anders. Toen stonden we met zijn vieren achter de toog omdat er zo veel kaarters waren; nu heeft men met tweeën tijd over ... Het kan snel veranderen.

Tegelijk moet ik zelf erkennen dat ik nauwelijks nog kaart. De laatste keer was op een kaarting van ... begot ... de jeugdbeweging de troubadours, enkele jaren terug. Toen ik er eerst van hoorde dat ze een kaarting organiseerden, dacht ik dat het een klucht was. "Kaartingen, da's toch voor ouw mannen!", dacht ik, maar ik moet het erkennen: het was een tof avondje. Uiteindelijk vergat ik mijn prijzen mee naar huis te nemen. :-D.

Als ik er over nadenk; ik heb fantastische herinneringen aan kaartingen: manillen over de middag in't college en telkens geweldig onder ons kl*ten krijgen wegens het overdadig gebruik van krachttermen, kaarten of een verdwaalde rustige avond in 't jeugdhuis, kaarten voor drank, ... De mooiste kaartherinneringen zijn toch de oudste: simpele spelletjes zoals jokeren, 'broek van 't gat' ( in feite een veel braver spel dan hoe het klinkt), ...
Wat me vooral bijblijft, is de traditionele kaartnamiddag op zondag. Toen mocht ik samen met ma, dan wel pa, tegen de grootmoeders manillen, en vooral: ik mocht dan ook, net zoals de rest rode wijn drinken.
Kaarten komt er tegenwoordig niet meer van, rode wijn gelukkig wel

Rode wijn, rode wijn,

kom laat ons vrolijk zijn!

zong Bram Vermeulen zaliger

de grotste lul van 't stad

En nu ik toch joetjoep aan 't linken ben. Aangezien sommigen nog altijd niet weten waarnaar mijn msn-nick al een maand verwijst:

in de colruyt

Deze vind ik hilarisch:

verlept?

Vorige zondag dacht ik nog eens aan mijn goede voornemens, dus fietste ik van Kortemark, waar mijn ouders wonen en mijn roots liggen, naar Oostende.
De eerste hindernis was al raak: op de Vlaamsche molshoop, Ichtegem"berg" kwam ik mezelf al tegen, en ... - laat ons eerlijk zijn - da's nooit een aangename ervaring. Gelukkig was de rest van de tocht vlak, met uitzondering van de brug in , vlak. Ik had wel volop wind tegen, maar langs een fantastisch fietspad als de oude spoorweg Torhout-Oostende (Groene 62) (*) mag je niet klagen.

Maar soit, aangekomen is Oostende moest ik mijn beeld van de Koningin der badsteden bijstellen. Bij de term koningin der badsteden, denk ik immers aan Fabiola's karakterkop verschijning. Oostende stond bij mij synoniem aan vervallen glorie (maar door dat laatste woord gaat de vergelijking met hare hoogheid, en verwante klaplopers uiteraard niet meer op). Het viel me op dat sommige delen van de stad er toch stilaan prachtig uitzien. De omgeving rond de Konterdam zat er goed uit - opmerkelijk! - maar vooral het stadspark vind ik prachtig. Het was de eerste keer dat ik er kwam, maar ik vond het direct een schot in de roos. De houtwallen zijn tof, de vijver maakt het compleet, en het is groter dan ik dacht. Het is een mooi voorbeeld van een park met een natuurlijke en avontuurlijke uitstraling . En da's niet echt iets met het bejaardenreservaat, dat de Belgische kust vaak is, associeer. Laat staan met de invloed van Leopold II op het Oostendse stadsbeeld, of de vele bekakte tearooms

'Stad aan zee', is inderdaad een grote vooruitgang t.o.v. 'koningin der badsteden'.

(*) Voorbij Torhout reed de trein verder langs Kortemark. Door de ruilverkavelingen is dit stuk jammer genoeg verdwenen. Voorbij Kortemark is de oude spoorweg pas vorig jaar opgebroken en is er nu een fietspad langs staden en Langemark tot vlakbij Ieper. Ook een aanrader!

Ruufeln in 'n 'of. Part 1.2

Deze voormiddag nog even verder geruufeld in 'n 'of: verder effen trekken, verplanten wat ik wil houden, verwijderen wat weg moet, en een paar 'uttn die schoonmama kwijt wou bij ons gepraat.

Vooraan vind je in elk geval een good bush.
Het terrein ligt nu klaar. De komende weken moeten er nieuwe planten bijkomen!

Beloofd

De voorbij dagen ben ik niet aan bloggen toegekomen. Tijd dus voor een inhaalbeweging, want ik heb heel wat in gedachten. Maar dat zal niet voor vanavond zijn.

Ruufeln in 'n 'of. Part 1

Enkele dagen congé, vroeg mooi voorjaarsweer, en een tuin die dringend aangepast moet worden aan onze noden. Eén keer raden waar ondergetekende zich vandaag onledig mee gehouden heeft? Even raden welke foto het recentst is? Wie het juist heeft, betaalt mij één pint; wie het fout heeft twee!

Even voorstellen ...

Een woordje bij enkele links in de rechterkolom. Zie hier voor andere topblogs.

janmertens.blogspot.com
Voor zover ik weet nog altijd de sterke man achter de Vlaamse groenen als organisatie, maar vooral een man met een passie voor een goed verhaal. Da's te zien aan zien blog: telkens prachtstukken. De moeite waard om grondig te lezen!

http://pierreducoin.blogspot.com
... heeft al enkele reacties nagelaten op deze blog. Da's de manier waarop ik zijn blog ontdekte, en het moet gezegd worden: hij schrijft erg onderhoudend en verstaat de kunst om bondig te schijven. Leuk om lezen!

Vrijheid van meningsuiting

Onder het mom van de 'vrijheid van meningsuiting' verspreid ik de precampagne van muggenbeet!

Apen

Horen, zien en zwijgen. De partij geleid door racisten en fascisten ziet de wereld simpel in, dat weten we al langer. Maar nu is niet enkel hun parlé, maar ook hun affiche karikaturaal. Simpele of slechte mensen weten met welke parlé ze aandacht kunnen vragen.

Soit, nog eens gelegenheid om volgende ook simpele, maar geniale cartoon van onder het stof te halen.

A'pen

Enkele lange post zonder foto's. Tijd om dat te compenseren!

Vandaag in A'pen, viel het me weer op dat je van het Centraal Station tot het Copernicusgebouw nooit buiten een werf komt. De ene werf loopt er in de andere over.

Aangekomen, met zicht op een achtermuur van de zoo

Opvallend trouwens hoe de Antwerpse spoorwegtempel al weer verbleekt is (!) :

Van autistische techneuten, techneutische bitches en pragmatische ambtenaren

Vandaag mocht ik in het kader van mijn vroegere job nog even naar een sessie over digitaal archiveren. De bedoeling van mijn vorige chef was dat ik daar een aantal principes verduidelijkte. In de praktijk was het vooral tijdverlies, want het was opgevat als een productpresentatie van Documentum.
Eens mijn ergernis over het tijdverlies over was, kwam de ongewilde humor in de presentatie me snel voor de geest. Ook daar bleken er duidelijke communicatiestoornissen geweest te zijn. Eén van de twee vertegenwoordigers van het implementerend bedrijf scheen niet te beseffen dat hem gevraagd was een eenvoudige casus naar voren te brengen, om uitvoerenden een blik te geven op de toepassing. Dus hij bracht een technisch verkoopspraatje. Het koste vier opmerkingen eer hij door had dat hij op een verkeerd spoor zat, en dan nog veranderde hij nog niet van taktiek.
Zijn vrouwelijk collega had de situatie iets sneller door dan hij, en ze sloofde haar dan ook uit om in haar volgende sessie vele onderhuidse prikken uit te delen aan haar collega. En ze suggereerde dan nog dat hij het eens opnieuw zou doen, als hij het wel verstond. En tegen dan zou hij het deftig moeten uitwerken.
En zoals de titel zegt: de ambtenaren waren pragmatisch. Ze waren een praktische voorstelling beloofd, en kregen die niet. Druppelsgewijs verlieten ze ofwel de zaal, of ze begonnen een klapke te doen tegen elkaar, of durvers sloofden zich uit om zich op de foute aanpak van de techneut te wijzen.

Hoewel de hele zaak voor mij hemelstergend tijdverlies was (ik kon ook naar een nuttiger voorstelling geweest zijn, jammer genoeg), was de zaak niettemin een amusante bedoening. En bovendien, uiteindelijk kwam me zelfs tot een discussie over bewaartermijn, en de ongeschiktheid van Documentum voor lange termijnbewaring.

Humor als gevolg van een tweemaal slechte communicatie. Mijn huidige chef zal content zijn als 'em dit leest. Terecht!

Van erfgoed en verwaarlozing

Het hierboven vernoemde Documentum wordt in België gezien als de Rolls-Royce van de Document Management Systemen (DMS) . In buitenlanden wordt het daarentegen totaal onvoldoende beschouwd, omdat het niet voldoet aan de logische archiveringsvereisten. Het feit dat er in België vanuit de dino-moloch het rijksarchief nog niet eens richtlijnen zijn over digitaal archiefbeheer zegt veel. De van meet af aan ontoereikende, minimalistische en ondertussen hopeloos verouderde archiefwet zegt de rest. En als je dan ook nog weet dat zelfs die niet toegepast wordt zoals zou moeten, dan weet je dat er qua erfgoed een copernicaanse revolutie nodig is.

Maar misschien is dit een verregaande vorm van wat in veel van onze verwaarloosde ministeries het geval is. Hoe dan ook, een staat die zichzelf niet managet,...

the waybackmachine

De januskop kijkt weer de andere kant uit: naar het verleden. Met name naar oude websites, via the internet archive. De site bestaat al lang, dus ik dacht dat geïnteresseerden het ding al lang gevonden hadden. Het tegendeel blijkt waar, dus bij deze.
En, er is meer op de site te vinden!

toogmarathon (2)

De jacht is geopend. Niet vorig weekend, maar het eerste weekend van februari, kreeg ik mijn sponsorkaarten. Sindsdien staat één van de twee kaarten in het café van mijn ouders. En zonder enige moeite staat er ondertussen een tachtigtal euro op. Daarmee zijn we weer gelanceerd, laat staan wanneer ik er binnenkort echt de hort mee opga.

Groepsfoto van vorige editie (twee jaar geleden),

op de vroegere locatie.

zus of zo

Het weer is de laatste dagen weer erg zacht, winderig en vochtig. Een mens zou stilaan hopen op even echte winter. Alleen al voor het winters gevoel dat er altijd mee gepaard gaat: blauwe lucht, ingeduffeld wandelen, dicht bijeenzitten, opwarmen met wat warme drank, en ... uiteraard winterbarbecue met/bij vrienden. Maar nu maart dichter komt, maakt de hang naar winterweer stilaan plaats voor de nood aan vroeg lenteweer. En zo krijg je een dubbel gevoel, waar je stilaan zelf niet meer wijs raakt.

Dat gevoel heb ik de laatste dagen wel bij meer dingen. Vandaag heb ik mijn zevende dag bij mijn nieuwe collega's geklopt. De eerste dagen waren uiteraard vooral veel lezen, inlezen in de materie, algemene informatie, ... En daar heb ik stilaan genoeg van. Enerzijds hoop ik meer concrete info te vinden, anderzijds heb ik vooral goesting om al aan de praktijk te beginnen, hoewel ik er waarschijnlijk nog niet klaar voor ben (hoe dan ook: wie niet waagt, ...
blijft maagd)

En er zijn wel meer dingen waar ik dringend eens werk moet van maken: nog eens bellen naar twee zieke, dan wel gewonde ex-collega's uit mijn twee vorige jobs, een bevallen ex-collega bezoekje brengen (zouden we met enkelen samen doen, maar er komt geen schot in die zaak ;-) ), nog eens naar de notaris bellen om iets uit te klaren mag ook stilaan, beginnen aan de aanleg van de tuin (ruwe werken, het effenen van het terrein), dat moet dringend, wil ik in maart planten. Tijd dus, om een aantal kogels door de kerk te jagen.

En ik moet er ook een gedacht van maken om stilaan wat Kortemarkse vrienden naar Gent uit te nodigen, zodat ze mi casa voor het eerst zien. Da's zo iets wat ik begin dit jaar wou doen (nu alles wat in orde begint te staan), maar het komt er maar niet van. 't is nochtans maar kwestie van er een gedacht van te maken.

Tegenwoordig zie ik trouwens ook heel weinig optredens. Zonde, want er is in Gent genoeg out te checken. En op café ben ik de laatste tijd ook weinig te vinden. Tijd dat ik hier in de buurt iemand vind waarmee het goed aan de toog zitten is. Maar anderzijds, raak ik de laatste tijd ook moeilijk uit mijn zetel, of van achter pc, of is het moeilijk om niet gewoon rustig te zitten lezen. In elk geval tijd dat een lentezon me buiten krijgt, onder de mensen, op terras, ... of gewoon tot aan een toog hier in de buurt.



Tijd om er een gedacht van te maken: Zus of zo? En dat op allerhande vlak ... Tijd om die januskop eens goed onder handen te nemen!

jaagpad

Vanuit de Dampoortwijk en het centrum van Sint-Amandsberg, stedelijke gebieden tot en met, ben je niettemin snel terug in een meer landelijke omgeving. Ideaal voor fietsers dus.
Een mooi voorbeeld hiervan is fietsen op het jaagpad langs de schelde, richting Melle en Wetteren.

De schelde tussen Gentbrugge en Sint-Amandsberg
gezien vanop de Gentbruggebrug,
met in de verte de Boekentoren en de Sint-Pieterskerk.

Tegelijk heeft deze tocht iets bevreemdends. Niet enkel door de rust, zo vlak bij stad, maar vooral door het gegeven dat de schelde er volledig dichtgeslibd is. Je krijgt er als het ware een smalle versie van een schorrelandschap (ontstaan doordat het water er stilstaat. De eigenlijke stroom loopt nu door de ringvaart. Daardoor zet de vloed tweemaal daags materiaal af in deze praktisch doodlopende tak.)
Wat verderop heb je trouwens verdere ingrepen: een verlaagde dijk bij een plas (groenontwikkeling).
Zonder je het weet, passeer je vlakbij het spoorwegemplacement van Merelbeke. Hoe dan ook, voor je het weet sta je in het provincienest Wetteren.

Getver!

'Oef', zullen maandagochtend velen gedacht hebben, 'het is niet gesneeuwd'. Maar dat was buiten de waard gerekend: bij de effectieve start van de spits begon het duchtig te sneeuwen. Ondergetekende had daar gelukkig geen last van. De sneeuwbui luidde het begin in van zijn al langer vastgelegd lang weekend. En dat kon ik met veel plezier en leedvermaak inzetten met een 'verfrissende' winterse wandeling.

Tijd voor wat onderkoelde foto's van bij de deur, zodat ik mijn belofte om nu en dan iets te posten over leven bij de Dampoort, in S-A.

Het groot Begijnhof (op begot, vijf minuutjes van mijn deur. Gebouwd door kwezels die niet thuishoorden onder het vroeg-liberale stadsbestuur. Rustig, zoals elk begijnhof, maar groter, en met veel lege ruimte. Ideaal om even tot rust te komen.
Parken in de sneeuw, altijd een suc6! Enerzijds de Rozebroeken, die omgevormd worden tot het Sint-Baafskouterpark (komt er ooit wel). En daarnaast, flits!, het park achter de flikken en het dienstencentrum.




















Het Campo santo, getver, niet in de prijzen (zoals te verwachten), maar wel in de sneeuw. De rijken liggen er ongetwijfeld te bibberen in hun praalgraven (nog enkele die zullen instorten ;-) ). het resultaat is in elk geval beeldig.
En de oorlogsslachtoffers, die liggen in het beste geval te bibberen in een kerkhof. In het slechtste geval rotten ze verder in de modder, ter meerdere glorie van een 'vaderland' dat zijn zonen de ellende instuurde.




















Op zaterdag is er hier boerenmarkt (enkele huizen van mijn deur!).


En over groenten en fruit gesproken: de Turken stallen hun fruit, zoals immer, buiten uit. Nevermind, want ik koop mijn fruit er altijd binnen in de winkel. Het lijkt me trouwens een gruwelijk weinig efficiënte manier van bewaren. Zowat elke avond zie je ze er rot fruit uit verwijderen, maar de prijzen, verhip , die blijven er goedkoop!


Getver, zelfs een mottige omgeving als de Dampoort ziet er goed uit in de sneeuw. Bovendien, opmerkelijk, zelfs bij dit weer is er van de voorspelde maandenlange drukte aan de Dampoort totaal geen sprake. Schoon, dadde!






















Eigen straat niet vergeten, natuurlijk. En ... getver ... zelfs mijn nog aan te leggen tuintje ziet er doenbaar uit in de sneeuw! Maak dat mee (jammer dat de sneeuw 's middags al week).




















Getver, het winkelcentrum aan de Dendermondsesteenweg, achter een esthetisch verantwoorde passerende besneeuwde goederentrein. Te mijden, als je niet weer aan eigen huis wil werken (sorry schat, vandaag niet!)


Getver, tijd om er vandoor te gaan. Er zijn er die op me wachten!

prikklok

Ik wou hier eigenlijk iets neerpennen over de discussie rond de prikklok bij de Vlaamse Overheid, maar aangezien Geert M. G dit al met veel bravoure besproken heeft, maak ik er weinig woorden aan vuil. Me beperken tot twee stellingen kan volstaan:
- een goede chef heeft geen prikklok nodig om te zien of mensen hun werk voldoende doen. Een prikklok meet enkel aanwezigheid (en dan nog!) en niet hoe er effectief gewerkt wordt.
- nochtans heeft een prikklok wel nut, maar dan wel voor de werknemers. Maar als je voor een menselijke chef werkt, moet deze vrees echter niet aanwezig te zijn.

Winters?

Laat ons hopen dat het vannacht of morgen sneeuwt. Dan kan ik donderdag, als ik in verlof ben, zelf foto's maken in plaats van het net leeg te plukken. Da zou al beter zijn dan uit armoe een over een foto over een kwezeloord te bloggen.

In elk geval, voor wie het te koud vindt, den Amerikaander werkt aan een zusje voor het waterkanon: een microgolfkanon. Officieel zou het enkel dienen om massa's uiteen te drijven (en ondertussen zwaar te verbranden via de ketenjes, horloges en dies meer brol dat men draagt). Leve de vooruitgang!

Maar kwestie van niet te veel te zagen over de Amerikaander. In sommige staten is de milieuwetgeving al verder gevorderd dan in Europese staten. En milieu wordt er zowaar een thema. Zolang men zich in de campagne maar niet te ver riskeert. Anders zullen de rednecks al te content in hun handjes kunnen wrijven.

Soit, in enkele zinnen van koud naar warm gegaan. Hoog tijd om voor vandaag te stoppen!

Op je knieën!

Het slechte weer, en andere plannen de weinige keren dat het weer te pruimen was, zorgden er de voorbije weken dat er weinig in huis kwam van het tonen van een aantal schone plekskes in de omgeving.

Tijd dus voor een quick win. Zeker nu zelfs het kookboek van de boerinnenbond een cultuurprijs waard is, is de gelegenheid om volgend stuk verschraalde "volkscultuur" in de vitrine te zetten. Neen hoor, geen vitrine met gekleurde lichtjes, hooguit wat belachelijke gloeilampen en busladingen bejaarden van den ouden stempel. Eén à twee km hiervandaan ligt namelijk Oostakker-Lourdes. Het ligt net over de grens met Oostakker (ook Gent) , temidden van wat schaamgroen en uiteraard bij een parking en tearoom waar gepensioneerden gedropt worden.

Is het de moeite om te gaan zien? Ik ken in elk geval schonere en vooral leukere dingen om te laten zien in de omgeving. Toch heeft het wel iets, maar dan enkel voor mensen met voldoende gevoel voor kitsch en humor! De busladingen gepensioneerden, een zielig kapelletje, de overmaatse basiliek ernaast, de gloeilampen en kaarsen... : alles maakt het geheel zo grotesk dat je je afvraagt hoe het ooit gewerkt heeft. Mensen, 't zijn rare beesten! En kwezels zijn dat des te meer! 'Ip je knien', zou Johny Turbo zaliger zeggen.

nostalgica

Het zal misschien wel met het rustige weer te maken hebben, of met de bak Palm die ik daarnet als afscheidscadeau, of aan een oud Pearl Jamconcert dat ik daarnet op dvd bekeek, ... of - wie weet - aan het simpel worden, maar ik heb de indruk dat ik voor een tijdje in een nostalgische bui zal verkeren.
't zat gisteren al wat in mijn kleren, en nu heb ik het volop zitten. 't Was al gank op de nieuwjaarsreceptie van het jeugdhuis , waar ik ook kennissen uit de jeugdraad terug zag. Hoe dan ook als cadeau kreeg ik er een bak Palm, maar ook veel herinneringen die terug up popten (bijna net zoals de ergerlijke pop-ups bij blogspotblogs). Wie weet refereerde de bak Palm naar de weekendse hoeveelheid die ik er vroeger van naar binnen werkte. Wie zal het zeggen? In elk geval was het een tof cadeau.

De Pearl Jam-dvd die ik van mijn broertje kreeg, deed in elk geval de rest van het werk. Het was een opname van een optreden in 1992 op Pinkpop. Logischerwijs speelden ze daar vooral nummers van op hun vroege, en als je het mij vraagt hun beste cd, Ten. Het concert zag er machtig uit, maar deed me vreemd genoeg ook vooral over mezelf nadenken. De kledij deed me bijvoorbeeld denken aan de manier waarop ik me tot enkele jaren terug volop kleedde: korte broeken, losse t-shirts, ... Voorwaar, Pearl Jam, 't is een groep die een grote invloed op me heeft gehad. Veel meer dan Greenday en Nirvana die ik tegelijk leerde kennen, blijft Pearl Jam me bij. Hun muziek is nog altijd een referentie waaraan ik andere groepen nog vaak meet.

Ook deed het optreden me denken aan de vele andere machtige gigs die ik gezien heb. Air, dEUS, Placebo (!), ... Velen passeerden de revue.

Met de dvd stopte het uiteraard niet. Daarnet lag ik niet enkel in bad te weken, maar vooral na te denken. Please, someone stop me!

Soit, wordt waarschijnlijk vervolgd ...