't Is weer de tijd van 't jaar. De muur in't café van mijn ouders hangt weer vol met affiches voor kaartingen allerhande: krakeelkaarting, boterkaarting, handdoekenkaarting, groenterkaarting, vleeskaarting, kotelettenkaarting, ... Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat een kaarting voor. Maar de kaarters, die laten het afweten. Doorgaans komt men er gewoon de prijzen afhalen, maar wordt er niet gekaart. Toen mijn ouders een tiental jaar terug café begonnen te houden was dit wel enigzins anders. Toen stonden we met zijn vieren achter de toog omdat er zo veel kaarters waren; nu heeft men met tweeën tijd over ... Het kan snel veranderen.
Tegelijk moet ik zelf erkennen dat ik nauwelijks nog kaart. De laatste keer was op een kaarting van ... begot ... de jeugdbeweging de troubadours, enkele jaren terug. Toen ik er eerst van hoorde dat ze een kaarting organiseerden, dacht ik dat het een klucht was. "Kaartingen, da's toch voor ouw mannen!", dacht ik, maar ik moet het erkennen: het was een tof avondje. Uiteindelijk vergat ik mijn prijzen mee naar huis te nemen. :-D.
Als ik er over nadenk; ik heb fantastische herinneringen aan kaartingen: manillen over de middag in't college en telkens geweldig onder ons kl*ten krijgen wegens het overdadig gebruik van krachttermen, kaarten of een verdwaalde rustige avond in 't jeugdhuis, kaarten voor drank, ... De mooiste kaartherinneringen zijn toch de oudste: simpele spelletjes zoals jokeren, 'broek van 't gat' ( in feite een veel braver spel dan hoe het klinkt), ...
Wat me vooral bijblijft, is de traditionele kaartnamiddag op zondag. Toen mocht ik samen met ma, dan wel pa, tegen de grootmoeders manillen, en vooral: ik mocht dan ook, net zoals de rest rode wijn drinken.
Kaarten komt er tegenwoordig niet meer van, rode wijn gelukkig wel
2 opmerkingen:
Lange leven de koekenbroodkaartingen op ons zalige platteland.
Gelukkig maar weet ik dat je geen traditionalist of nationalist bent! ;-)
Een reactie posten