Van autistische techneuten, techneutische bitches en pragmatische ambtenaren

Vandaag mocht ik in het kader van mijn vroegere job nog even naar een sessie over digitaal archiveren. De bedoeling van mijn vorige chef was dat ik daar een aantal principes verduidelijkte. In de praktijk was het vooral tijdverlies, want het was opgevat als een productpresentatie van Documentum.
Eens mijn ergernis over het tijdverlies over was, kwam de ongewilde humor in de presentatie me snel voor de geest. Ook daar bleken er duidelijke communicatiestoornissen geweest te zijn. Eén van de twee vertegenwoordigers van het implementerend bedrijf scheen niet te beseffen dat hem gevraagd was een eenvoudige casus naar voren te brengen, om uitvoerenden een blik te geven op de toepassing. Dus hij bracht een technisch verkoopspraatje. Het koste vier opmerkingen eer hij door had dat hij op een verkeerd spoor zat, en dan nog veranderde hij nog niet van taktiek.
Zijn vrouwelijk collega had de situatie iets sneller door dan hij, en ze sloofde haar dan ook uit om in haar volgende sessie vele onderhuidse prikken uit te delen aan haar collega. En ze suggereerde dan nog dat hij het eens opnieuw zou doen, als hij het wel verstond. En tegen dan zou hij het deftig moeten uitwerken.
En zoals de titel zegt: de ambtenaren waren pragmatisch. Ze waren een praktische voorstelling beloofd, en kregen die niet. Druppelsgewijs verlieten ze ofwel de zaal, of ze begonnen een klapke te doen tegen elkaar, of durvers sloofden zich uit om zich op de foute aanpak van de techneut te wijzen.

Hoewel de hele zaak voor mij hemelstergend tijdverlies was (ik kon ook naar een nuttiger voorstelling geweest zijn, jammer genoeg), was de zaak niettemin een amusante bedoening. En bovendien, uiteindelijk kwam me zelfs tot een discussie over bewaartermijn, en de ongeschiktheid van Documentum voor lange termijnbewaring.

Humor als gevolg van een tweemaal slechte communicatie. Mijn huidige chef zal content zijn als 'em dit leest. Terecht!