Net een boek achter de kiezen dat me niet bevallen is. Via het Passe-partoutbegrip Spiltijd probeert Karen Armstrong een samenhang te schetsen, die ik na het lezen van het boek nog altijd niet zie. Bovendien laat het me met heel wat heuristische vragen achter ...
In elk geval: de auteur schermt met een begrip "spiltijd" om de geestelijke ontwikkelingen in Griekenland, "Palestina", Noordelijk Indië, en Chinese gebieden te omvatten. Het boek verhaalt wel heel wat interessante info over fasen in de ontwikkeling van de thora, de veda's, Mensius, Confucius, Boeddha, Griekse wijsgeren, noem maar op, maar de centrale stelling van het boek wordt nergens écht uigewerkt.
De auteur gaat uit van het concept spiltijd, een concept dat ze nergens duidelijk omschrijft. Ze wil de vier kerngebieden vergelijken, maar werkt dit nergens uit(*). De auteur gaat er ook dat "de geest van de spiltijd" een uniek gegevens zou zijn, maar werkt ook dit nergens uit. Laat staan dat het overtuigt.
Jammer! Tegelijk is het vreemd dat een zoektocht via google quasi unisono positieve recensies oplevert. Nog opvallender is dat zowat elke recensie het concept spiltijd telkens net iets anders omschrijft. Ik ben in elk geval niet onder de indruk.
(*) Voor alle duidelijkheid: Spiltijd is bij Armstrong geconstrueerd rond elementen zoals verinnerlijking van godsdienst, ontstaan van compassie, de gulden regel, monotheïsme, ...
Bespaar u het geld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten