Waar rook is

... brandt de stoof.

Gisterenavond, ik zat nog wat bij te praten bij mijn schoonouders. De pistolets hadden gesmaakt. Schoonbroer en zijn liefje lagen in de zetel in de living. Ik en de rest babbelden nog over god weet wat. Taferelen die je zelf ongetwijfeld ook wel kent.

Gsm rinkelt. Vader. Of ik zo snel mogelijk naar huis kon komen. Iets met de kachel, de kave (schoorsteen) die niet trekt en rook. Bon, de auto in, scheuren door 't verbindingstraatje (ook wel gekend onder de onuitspreekbare naam 10e Linie Regimentstraat), door Wilgenhove en de Handzamestraat. De gaspedaal goed ingeduwd, de uitlaat gekuist!

Thuis klaarde de mist op. Of 't is te zeggen, er werd me veel duidelijk. Living, keuken en inkom hingen vol rook. En de rook kwam uit via de rolluikkast uit het raam van wat vroeger mijn kamer was. Gelukkig geen erg. Het was vader die stoof aangestoken had - waarom hij dit deed bij zo'n warm weer is me een raadsel, maar soit - en de kave leek niet te trekken: er zat geen trek in de schoorsteen.

Na de korte paniek was de oplossing duidelijk: de schoorsteen vrijmaken. Ik het dak op, en met een lang lat (drietal meter) even de schoorsteen aftasten. Geen hindernis te vinden. Ondertussen belde vader de nonkel die een schoorsteenborstel heeft. Het huis steeds voller met rook, hoewel open deuren en ramen enige tocht brachten in het bijna windstille weer. Steeds meer rook die langs de rolluikgleuf de muurspouw verlaat. Maar gelukkig geen erg.

Kwartiertje later: schoorsteenborstel en nonkel gearriveerd. Ik met de borstel de schoorsteen kuisen. Steeds dieper. Nog dieper. Nog, en nog. Een tweetal meter boven de grond hindernis ... die stevig vast zat, maar uiteindelijk moest wijken.

Kwartiertje later: met zijn allen beneden. Pintje in de hand. En de rook die stilaan het huis verlaat. En mijn vader die beseft dat hij veel geluk gehad: had hij zoals gewoonlijk meteen een tukje gedaan, dan was lag hij eind deze week uitgerookt onder de zoden. Maar, 't is voor hem om te vroeg om te gaan (hij moet nog eerst helpen klinkers leggen bij mij thuis, weet je wel ;-) ). En schade was er ook al niet (dat in tegenstelling tot bij een andere nonkel enkele weken terug. Die had toen een heus schoorsteenbrandje, met de nodige schade tot gevolg - jaja, eens zoiets begint in de familie ... )

En voor mij, was het achteraf gezien plezierig nog eens op het dak te kunnen kruipen. Al als kleine pernukkel kende ik het plezier van overal op te klimmen, en - uiteraard ook - zo moeder op stang te jagen: eerst in de fruitboompjes, later in de dakgoot, en nog later vond ze me op de nok van het dak. Slecht voor haar hart, ik kan je het zeggen!