Vreemd volk!

Rare jongens, die Romeinen? Niet zo echt, ze hebben dezelfde reflexen zoals wij nu, die Grieken en Romeinen. En toch zijn er grote verschillen tussen Grieken en Romeinen. Beiden waren weliswaar hautain tegenover vreemden, maar waar de Griekse stadsstaten het burgerschap afschermden en algemeen terughoudend waren, toonden het Romeinse een veel grotere openheid die hen toeliet een imperium op te bouwen.

De auteur gaat naast de traditionele perioden die altijd aandacht krijgen ook in op de uiteenlopende situatie in drie steden in de hellenistische periode en op het opkomende christendom. In de hellenistische periode behandelt hij Babylon (Grieken in de marge), Alexandrië (spanningen en rellen/slachtpartijen tussen Griekssprekenden en joods-gelovigen), en Jeruzalem ( joodse radicalen versus Romeins beleid en vice versa). Voor het opkomende christendom beperkt hij zich niet tot het verhaal van de vervolgingen (hij brengt dit wel helder en relativeert waar nodig), maar gaat hij ook in op de uitdagende houding van radicale christenen en de broederstrijd tussen de christelijke sekten. Stuk voor stuk voor mij onbekende verhalen die bijzonder boeiend blijken.

Het interessante aan dit boek is dat het de auteur toelaat deze periode anders te beschrijven dan gewoonlijk. Het is geen verhaal van de groten der aarde, maar een verhaal van het leven ... zoals het was (?). Tegelijk is het geen alomvattend verhaal. Dat kan ook niet door het beperkte Romeinse bronnenmateriaal waarover we beschikken. En da's onder meer het gevolg van die radicale christenen van daarnet.

Moet ik het zeggen? Een aanrader!