De man die deze namiddag naast mij zat, zal het tot het tot zijn ergernis wel gemerkt hebben. Ik ben al heel de dag praktisch doof op mijn rechteroor.
Ik vrees dat mijn rechteroor ontstoken is. Deze middag zocht ik daarom snel een apotheker op (*) , maar de dame in kwestie wou (kon) me geen oordruppels geven zonder voorschrift. En vanavond was ik te laat thuis om nog een huisarts op te zoeken.
Soit, geen nood, blijkbaar hebben we hier lang vervallen oordruppels liggen. Dus eerstdaags hoor ik ofwel opnieuw stukken beter, ofwel net totaal niet meer (**).
Eigenlijk begon het probleem - als ik het achteraf bekijk - gisterenavond al. Ik vond het toen, op receptie, al moeilijk om alles te horen wat gezegd werd. Zelfs iets eerder, tijdens de pauze al, bleek luisteren moeilijk. Ik kon toen nauwelijks horen wat de 'beauté' van het kabinet in mijn oor fluisterde (***).
Overigens: ik voel ik me ambetant. Ik weet dat een collega in een niet echt aangename situatie zit, en hoewel ik er weinig kan aan verhelpen, voel ik me er erg mottig over.
(*) ik kan trouwens een typisch verhaal vertellen over voorstekende gepensioneerden, maar dat bespaar ik u
(**) het verhaal over een oude kennis, die zijn oorapparaat uitzet als zijn vrouw zaagt, bespaar ik u uiteraard
(***) neen hoor, geen verdere opmerking
woensdag 28 maart 2007
éénoor(zaak)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Bij deze de prijs voor beste "post-titel" van de week ;-)
Een reactie posten