Ich bin kein Holländer

Vorige week had ik mijn ouders' wagen ter beschikking. Het werd dus een weekje 's avonds gerief aanslepen om mijn doeninghe nog meer mi casa te maken.

Het bood natuurlijk ook de gelegenheid om een uitstapje te maken naar plekken die via trein moeilijker bereikbaarder zijn. Met het mooie weer in het achterhoofd werd dit Cadzand aan zee. Nadien wou ik nog afzakken via Damme, maar mijn schatje vond dat we al zo al genoeg rondgesjaffeld hadden in de duinen.

Hoewel (collectieve) identiteiten iets is waarin ik me tijdens mijn opleiding 'geschiedenis' sterk in ingelezen heb, blijf ik het toch vreemd vinden hoe je, al kort over de grens, een totaal ander plaatje krijgt. Eens Sluis voorbij zie je kleine, gestructureerde dorpjes, met een vleug Hollandse kneuterigheid.
Het is natuurlijk zo dat kustgemeenten wel vaker een spiegel zijn van een volledig land. In elk geval straalt de Belgische kust wel iets typisch Belgisch uit, al heet ze tegenwoordig Vlaams(ch) te zijn.

Ik moet zeggen dat het Nederlandse plaatje me bevalt: georganinseerd, dorpen die echt dorpen zijn ( zonder de ellenlange uitlopers), 'zone 30' in de bebouwde kom (zone dertig die je niet pas ziet als je er voorbij bent, en straten die er aan aangepast zijn - twee zaken waaraan ik me hier erger), molens, kanalen, dijken, fantastische fietspaden en wandelwegen.


Ik zou zeggen 'ich bin ein Holländer', ware het niet dat je er de echte Hollanders moet bijnemen (wat uiteraard een grapje is). De straten zijn er vaak trouwens opvallend smal, en je ziet er veel te weinig brunetjes. Fundamenteler is echter dat ik niet alleen van een gestructureerde aanpak houdt, maar nog veel liever de chaos belijdt. En vooral dat ik, bijna als een cliché-belg, de archetypische Hollander niet goed afkan.



Ook vreemd trouwens, hoe smiling cobra. daags nadien blijkbaar ook in Sluis (Cadzand is er een deelgemeente van) en wel in Damme raakte.