WO(w)

Vrijdag was er feest bij mijn oud-collega’s te Wezembeek-Oppem. Als ex-collega kwam ik pas na de maaltijd om een paar glaasjes te drinken. Met een mankepoot ging ik met trein, metro en tram naar WO. Ik was er vroeg, dus kon nog een pint gaan nuttigen op één van de weinige café’s in dat slaapdorp. Wat me opnieuw opviel is hoezeer het dorp niet beheerd wordt. De lokale tradities van Nederlands-Franstalig gekrakeel staan er elke andere visie in de weg. Men komt er zelfs niet eens aan letermiaans beheer toe, laat staan beleid.
Soit, na enkele bollekes Coninck lebberen in De Ton, mankte ik t’rug naar het zaaltje van de gemeenteschool, alwaar het personeel van gemeente en OCMW zich te goed deed aan spijs en drank. De rokers aan de voordeur vormden het ontvangstcomité, waarbij de lokale Thailandhabitué én klusjes- en tuinman in Franstalig Nederlands me direct vertelde waar de mensen van het OCMW zaten.
Na een uitgebreide kusjesronde, een aanval op de wijnflessen in de directe omgeving, en het opruimen van een tweetal dessertoverschotten, landde ik uiteraard aan de toog.
Ondertussen speelde de disc-jockey de gewoonlijke klassiekers op Franse feestjes – van Aline tot Adamo – de gewoonlijke bal populaire klassiekers – van plakker, over waslke tot de gewoonlijke hedendaagse brol op bals – maar speelde zoals vorig jaar al snel weer wat oude rockers.
Mij kon het niettemin niet bekoren. De lokroep van de toog met zijn verse pintjes en, al dan niet sappige verhalen, is doorgaans veel groter.